Met  napret  glijden mijn  gedachten  terug.

Ik  was  4  en  mocht  naar  de  bewaarschool die  naast  de  kerk  op  het  Bekkerveld  lag.

Wij, de  nieuwelingetjes,   kwamen  bij  zuster Blondia  die  ons  liefderijk  onder  haar  hoede  nam  in  haar  klasje; dat  de ’’ roze  klas’’heette. De  ‘’groene’’ was   van  de  grote  kleuters van  zuster  Michia, het ‘’hoofd’’  van  de  school

Ik  was  van  alles  wat  er  te  zien en  te  beleven  was, zwaar  onder  de  indruk.Het  allermeest  was  ik  gefascineerd  door  de  verschijning  die  ‘’zuster  Blondia’’ heette.Ze  had  een  poppen gezichtje  dat  dezelfde kleur  had als  de  rose   klas  waar  zij  de  scepter  zwaaide. Daarin  stonden  helder-blauwe  ogen.Ze  had  rode  appelwangetjes. Maar  verder  was  alles  zwart  aan  haar.

Behalve  dan  die  rare , stijve ,  sneeuw-witte  bef  die  onderaan  haar  kin  geplakt  leek  te  zijn  en  die, als  zij  praatte mee  heen  en  weer  wipte.  Het leek  wel  een  slabber! Steeds  opnieuw  probeerde  ik  eronder  te  kijken, wat  zou  daar  te  zien  zijn? Maar  het  lukte  me  nooit  tot  mijn  spijt ! Haar  lange, dunne  zwarte   sluier  die  aan  een  strook  wit beplakt   karton  rondom  haar  gezicht  vastzat, kon  zo  lekker  opwaaien  als  de  wind  eronder  blies   wanneer  zij  op  de  speelplaats  liep  ‘’op  te  passen’’.Maar  al  liep ik  expres  aan  haar  hand, het  lukte  nooit  om  onder  die  sluier  te  kijken; ik  kon  net  haar  nek  niet  zien.

Maar  het  toppunt  van  geheimzinnigheid  vormde  voor  mij  wel  die  wijde   rokken  van  haar, Als  lood  hing  al  dat  ruige  zwart  tot  op  haar  veterschoenen.[  Zou  ze  die  zelf kunnen strikken?]        Wat  zou  toch  daaronder  te  zien  zijn???

Met  Pietje Bardoel. mijn  vriendje, die  ook  in  de  ban  was  van  al  dat  zwart, verzon ik een  list..  Ons  snode  plan  lukte  toen  zuster  Blondia  langs  ons  liep.We zouden ons op de grond laten vallen  volgens plan. Hij  zou  de  rok  optillen  en ik  zou  kijken. Maar  wat  een  teleurstelling; er was  niets  te  zien; alleen  zwart. Een en al  duisternis…. Natuurlijk  kregen  we  straf  en  we  moesten  allebei  in  een hoek  gaan staan. Eigen schuld, dikke  bult. Maar  ons  plannetje   al   viel  er  dan  ook  niets  spannends  te  zien  onder  die  rokken, was   lekker  wel  gelukt!