huppelkind, ben  ik  je  kwijt?

waar  ben  je  toch  al  zoveel  maanden

ik  mis  je  al  een  lange  tijd

en  houd  me  soms  met  moeite  staande

soms  lijk  je  wel  geheel  verdwenen

maar  dan , opeens  ,voel  ik  je terug

je  bent  aanwezig  in  mijn  genen

en  vormt  voor  mij  de  levensbrug

tussen  mijn  ziel    en  handelen,

onmachtig  voelen, levensdrang..

ik  wil  met  JOU  graag  verder  wandelen

en huppelen  mijn  leven – lang….

lichtvoetig  door  de  jaren?, dagen?

die  mij  nog  te  wachten  staan…

het  goeds  dat  was  en  is  bewaren

de  weg  die ik  verder  nog  mag  gaan…

dan  voelt  het’’mogen’’,dan  weer  ‘’moeten’’

dat   diep   verdriet, dat  uitzichtloze

waarom  moet  ik  voor  HEN  boeten?

mijn  levenspad  gaat  niet  over  rozen…

gelukkig   geniet  ik  vaak  intens

van  wel  mooie , lieve  trekken

die  schuilen  haast  in  ieder  mens;

een  enkeling  laat  me  verrekken..

ik  wil  niet  boos  en  bitter  zijn

doch m n  weerloos-heid  die  grijpt  zo  aan

onrecht  ,liefdeloosheid  en     chagrijn

dat  wil  en  kan  ik  niet  verstaan.

huppelkind,  geef  me  je  hand

de  mijne  zoekt  je  veiligheid,

dit  huppelkind  Marijke  Brand

is  soms  haar  optimisme  kwijt….

zij  wil  de  mensheid  wel  vertrouwen

maar  is  menig  keer  teleurgesteld,

zij  kan  niet  op hun  vriendschap  bouwen

raakt  daarom  wel  eens’’uitgeteld’’

waarom  zijn  er  toch  zo  weinig  mensen

die  buiten  hun   belangen  denken ?

zich  inleven  in  ander-mans  wensen,

die  mensen  dan  hun  aandacht  schenken?

die ego-kring, is  dat  de  angst

om  zelf ‘’ in  de  vergeet’’  te  raken?

wie  weet  zijn  zij  zelf  het  bangst

willen  over  eigen  angsten  waken !!!